Ik googelde de rechter van de uitspraak waar een vishandel 3.400 euro mocht aftikken voor een foto van twee haringen en kwam tot mijn verrassing een artikel tegen uit de tijd dat hij nog advocaat was. Mert Kremer hield toen al niet van een rechter die aan waarheidsvinding doet, hij noemt dat activistisch. Het verklaart waarom hij klakkeloos het door advocaat Kitty van Boven gevorderde toegewezen heeft en stichting Beeld Anoniem nog met de oude naam Foto Anoniem vermeldt. Kitty van Boven zal denk ik verwezen hebben naar de voor Pieter Pannevis gunstige jurisprudentie met Broodje Ros uit 2018 waarin nog de oude naam van de stichting staat. En natuurlijk niet naar recentere jurisprudentie waar die tarieven zijn afgewezen zoals in de zaak over een foto van de Rotterdamse Markthal.
In civiel recht behoort een rechter ‘lijdelijk’ te oordelen, zie mijn eerdere blog daarover. De jure kan rechter Mert Kremer dus niks verweten worden. Regels boven rechtvaardigheid blijkbaar en dat wordt bevestigd door een rechter in hetzelfde artikel:
"Vergunst geeft als voorbeeld verjaring. ‘Daarmee kan een zaak in één keer van de baan zijn, maar het is een verweer dat móét worden gevoerd. Gebeurt dat niet, dan behandel ik die zaak gewoon, al is hij uit 1880. De ene rechter zegt: ik zal nooit een verjaringsverweer uitlokken. Terwijl de ander zegt: kom op, waarom niet?’"
Alles op dit blog is en blijft gratis, al kost het meer tijd en frustratie dan me lief is. In 2017 viel ik in de beerput van een pervers verdienmodel met fotorechten. Inmiddels heb ik de studie Mediarecht afgerond zodat ik 'fotodieven', die in dit commerciële juridische circus vaak nergens terecht kunnen, nog beter kan helpen.
 |
| Fotografe Jessie Tarbox Beals rond 1902 |
"Vergunst geeft als voorbeeld verjaring. ‘Daarmee kan een zaak in één keer van de baan zijn, maar het is een verweer dat móét worden gevoerd. Gebeurt dat niet, dan behandel ik die zaak gewoon, al is hij uit 1880. De ene rechter zegt: ik zal nooit een verjaringsverweer uitlokken. Terwijl de ander zegt: kom op, waarom niet?’"
En dat brengt mij bij het begrip verjaring. Verjaring van het recht op schadevergoeding is vastgelegd in art. 3:310.1 BW:
“Een rechtsvordering tot vergoeding van schade of tot betaling van een bedongen boete verjaart door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade of de opeisbaarheid van de boete als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt of de boete opeisbaar is geworden.”
Het recht op schadevergoeding voor het onrechtmatig publiceren van een foto verjaart dus 20 jaar na publicatiedatum. En een rechtszaak aanspannen voor een schadevergoeding mag tot 5 jaar nadat de onrechtmatige publicatie ontdekt is.
Voor mijn boek dook ik voor verjaring nog even in de auteurswet en kwam wederom een ‘vergeten groente’ tegen. Een geschilpunt dat ik, zover ik het me herinner, nog niet ben tegengekomen in alle uitspraken die ik uitgeplozen heb. Voor redactioneel gebruik van een foto op een nieuwssite of weblog verjaart het recht op schadevergoeding wegens het mislopen van een licentievergoeding al na 3 jaar in plaats van de eerder genoemde 20 jaar, art. 16k Aw:
“De verplichting tot betaling van de vergoeding, bedoeld in artikel 16h, vervalt door verloop van drie jaar na het tijdstip waarop de verveelvoudiging vervaardigd is.”
Wel bestaat het gevaar, als je Kitty van Boven tegenover je hebt staan dat ze net zoals ze deed in het geschil over de portretfoto van Mgr. Mutsaerts gaat betwisten dat het niet geldt voor digitaal gebruik omdat de wetgever anno 2024 nog uit gaat van een papieren werkelijkheid, art. 16h.1 Aw:
“Een reprografische verveelvoudiging van een artikel in een dag-, nieuws- of weekblad of een tijdschrift of van een klein gedeelte van een boek en van de in zo'n werk opgenomen andere werken wordt niet beschouwd als inbreuk op het auteursrecht, mits voor deze verveelvoudiging een vergoeding wordt betaald.”
Een blog- of nieuwsbericht kan immers na het aflopen van de termijn van 3 jaar nog steeds bezocht worden. Doch datzelfde geldt voor een uitgeknipt en bewaard artikel uit een papieren krant of tijdschrift. Maar ja, dat moet je dan wel weer goed beargumenteren bij de rechter.
“Een rechtsvordering tot vergoeding van schade of tot betaling van een bedongen boete verjaart door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade of de opeisbaarheid van de boete als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt of de boete opeisbaar is geworden.”
Het recht op schadevergoeding voor het onrechtmatig publiceren van een foto verjaart dus 20 jaar na publicatiedatum. En een rechtszaak aanspannen voor een schadevergoeding mag tot 5 jaar nadat de onrechtmatige publicatie ontdekt is.
Voor mijn boek dook ik voor verjaring nog even in de auteurswet en kwam wederom een ‘vergeten groente’ tegen. Een geschilpunt dat ik, zover ik het me herinner, nog niet ben tegengekomen in alle uitspraken die ik uitgeplozen heb. Voor redactioneel gebruik van een foto op een nieuwssite of weblog verjaart het recht op schadevergoeding wegens het mislopen van een licentievergoeding al na 3 jaar in plaats van de eerder genoemde 20 jaar, art. 16k Aw:
“De verplichting tot betaling van de vergoeding, bedoeld in artikel 16h, vervalt door verloop van drie jaar na het tijdstip waarop de verveelvoudiging vervaardigd is.”
Wel bestaat het gevaar, als je Kitty van Boven tegenover je hebt staan dat ze net zoals ze deed in het geschil over de portretfoto van Mgr. Mutsaerts gaat betwisten dat het niet geldt voor digitaal gebruik omdat de wetgever anno 2024 nog uit gaat van een papieren werkelijkheid, art. 16h.1 Aw:
“Een reprografische verveelvoudiging van een artikel in een dag-, nieuws- of weekblad of een tijdschrift of van een klein gedeelte van een boek en van de in zo'n werk opgenomen andere werken wordt niet beschouwd als inbreuk op het auteursrecht, mits voor deze verveelvoudiging een vergoeding wordt betaald.”
Een blog- of nieuwsbericht kan immers na het aflopen van de termijn van 3 jaar nog steeds bezocht worden. Doch datzelfde geldt voor een uitgeknipt en bewaard artikel uit een papieren krant of tijdschrift. Maar ja, dat moet je dan wel weer goed beargumenteren bij de rechter.
Het is frustrerend dat in civiel recht logica en de waarheid er niet toe doen, maar wiens woorden de rechter gelooft en dat regels belangrijker zijn dan rechtvaardigheid.
Een kop koffie als steun wordt gewaardeerd.