Het verschil tussen een label en een categorie

Veel mensen begrijpen het verschil niet tussen een label en een categorie in een webwinkel. Beide worden gebruikt om een navigatie-menu te maken voor je webwinkel. Je leidt de bezoeker ermee door je assortiment.

Bij een webwinkel met categorieën staan de producten gesorteerd in een lineaire structuur. Deze structuur wordt hiërarchie, taxonomie of categorische indeling genoemd.

Offline, bij een fysieke winkel of een papieren catalogus is zo'n lineaire structuur waar elk product zijn vaste plaats heeft onontbeerlijk. Maar virtueel kun je een product natuurlijk gewoon op meerdere plaatsen tegelijk zetten. Het veld "afdeling" in een productendatabase kun je immers variabel maken. Je plaatst dan de producten niet OP een afdeling, maar je plakt de afdelingen AAN het product.

In wiskundige termen: De 2-dimensionale data-tabel met rijen (producten) en kolommen (productkenmerken) wordt 3-dimensionaal omdat de waarde van 1 kolom variabel is geworden. Het product staat niet op 1 afdeling maar tegelijkertijd op meerdere afdelingen. Bij de X-as (rijen) en de Y-as (kolommen) is een Z-as gekomen.

Op de een of andere manier gaat iedereen ervan uit dat een webwinkel categorieën behoort te hebben. Er wordt gehamerd op structuur. Maar mijn inziens ontstaat er juist een complex en inflexibel gedrocht met zo'n lineaire structuur:

• Je moet de lineaire structuur aanleggen. Wat zijn de hoofdcategorieën, welke subcategorieën zet ik onder een hoofdcategorie.
• Je moet de producten plaatsen in de categorieën. Dat is een kwestie van simpel aanvinken tegenwoordig, net alsof je labelt.
• Als je een product in een subcategorie èn de bijbehorende hoofdcategorie wilt laten zien moet je 2 vinkjes zetten.
• Als je een product in meerdere (sub)categorieën wilt laten zien moet je ze allemaal aanvinken. Vroeger, zonder CMS, moest je het product daadwerkelijk dupliceren in de 2-dimensionale productendatabase om het in meerdere categorieën te laten zien, er kwam een rij bij en je moest de voorraad verdelen.
• De bezoeker kan alleen navigeren in de volgorde die vastgelegd is in de lineaire structuur. De bezoeker kan van een hoofdcategorie alleen naar de subcategorieën die bij de gekozen hoofdcategorie horen. Hij kan niet 2 hoofdcategorieën combineren. Hij kan niet starten met een subcategorie en verfijnen met een hoofdcategorie.
• SEO-experts zeggen dat je Google moet laten weten waar iets staat in de structuur door middel van broodkruimels. Hierdoor ontstaat duplicate content op het moment dat je het product in meerdere categorieën hebt staan. Als je de winkel doorzoekt krijg je meerdere resultaten voor hetzelfde product.
• Dezelfde SEO-experts zeggen dat je daarom moet aangeven wat de voorkeurscategorie (primary category) is, zodat je de andere broodkruimels middels een canonical kunt elimineren.

Allemaal gedoe wat je met labelen niet hebt. Je hoeft geen lineaire structuur aan te leggen, je hoeft de producten nergens te plaatsen, de bezoeker kan navigeren in de volgorde die hij zelf kiest èn er ontstaat geen duplicate content. Waardoor je o.a. de door mij zo verfoeide canonical niet hoeft te gebruiken. Je hoeft alleen de producten te labelen.

Natuurlijk moet je goed nadenken over welke woorden je gaat gebruiken voor de labels, dat moet bij de categorieën ook maar je bent vrijer in de woordkeuze omdat de woorden niet in hiërarchie ten opzichte van elkaar hoeven te staan. Zo kun je bijvoorbeeld kabouter en verkleedkleren als label gebruiken. En de bezoeker kan kabouter verfijnen met verkleedkleren of omgekeerd.

Veel webwinkels gebruiken labels. Ze zien in hoe handig het werkt. Maar waarom blijven ze daarnaast in hemelsnaam categoriseren? Dan creëer je toch nog meer duplicate content? Ik zie merken als categorie, en merken als filter waarbij de duplicate content zelfs in het navigatie-menu terecht komt.

Ik heb de vraag gesteld in een webwinkelforum. En ik stel hem hier. Kom ik er in een volgend blogje op terug.